Eerst een verhaaltje

 

Ze heeft haar rijbewijs. Wat is ze trots, maar ook gespannen. Voor de eerste keer autorijden met het héle gezin in de auto. Al was ‘t maar een klein stukje. We zijn in Veenhuizen en ze hoeft alleen maar van de gevangenis naar de brouwerij te rijden. Ze rijdt het parkeerterrein op. Oeh, ‘t is daar best druk. Iedereen wil een biertje drinken op de eerste mooie zondag in april. De bocht te krap en de zijkant van onze auto raakt de bumper van een andere auto. Shit!

 

Als bezorgde moeder stap ik uit en kijk naar de schade. Bij onze auto valt het zo op het eerste oog mee. Maar die andere auto heeft een behoorlijke schade aan de voorkant.

 

Wat zullen we doen? Stiekem wegrijden? Of toch maar de eigenaar opzoeken op het terras? Ik voel me onhandig. Ben boos op mijzelf, boos op dochterlief en op die automobilist die zijn auto ook wel een beetje fout voor de oprit van het achterste parkeerterrein zet. Woede is een goede drijfveer. Ik stap dus op het terras af, stiekem weggaan is geen optie. Ik spreek de onvergetelijke woorden: “Van wie is die auto? Sorry, mijn dochter is er tegen aan gereden! Maar die auto staat er ook wel heel onhandig!” Het flapte er uit en meteen kon ik wel door de grond zakken.

 

Sorry is een waardeloos woord

 

Natuurlijk, we gebruiken het sorry-woord te pas en te onpas. “sorry, mag ik de pindakaas?” of “sorry, mag ik er even langs”. Hier is het een loos begrip, je vraagt om toestemming.

 

Maar echt je excuses aanbieden is moeilijk. Heel moeilijk. Want als je een fout hebt gemaakt en je wilt het weer goed maken zul je je aan een aantal regels moeten houden. Anders werkt het niet.

Waarom wil je eigenlijk excuses aanbieden?

 

Een vraagje vooraf: waarom wil je eigenlijk je excuses aanbieden? Vanwege jezelf (en je onafscheidelijke ego) of omdat je echt vindt dat je een ander onheus behandeld hebt? In het eerste geval zou ik zeggen: niet doen. Laat die excuses maar achterwege.In het tweede geval zou ik zeggen: go girl (of boy)!

Oké, en hoe doe ik het dan wel goed?

 

Er zijn zelfs wetenschappers die zich bezig houden met de kunst van het sorry zeggen. Pas stond er een artikel in de NRC. Volgens sommige moeten goede spijtbetuigingen uit de volgende zes elementen bestaan:

 

– uitdrukking van spijt
– uitleg wat er mis is gegaan
– verantwoordelijkheid nemen
– berouw tonen
– aanbieden om het goed te maken
– vragen om vergiffenis

 

Het nemen van de verantwoordelijkheid voor de ontstane situatie is hierbij het belangrijkste. Dus zeggen: “we hebben een deuk in jouw auto gereden omdat jij zo stom geparkeerd stond” is dus niet een toonbeeld van verantwoordelijkheid nemen voor de ontstane situatie.

 

*zucht*

 

En dan gaat het er volgens een andere deskundige ook nog om dat je de goede woorden gebruikt.

 

Excuses aanvaarden

 

Bij excuses aanbieden is het dus belangrijk dat je verantwoordelijkheid neemt én het moet duidelijk zijn dat je het meent. Dus niet in het heetst van de strijd ook nog je excuses aan te bieden, dan komt het niet binnen. Want er is nog iets cruciaal bij het aanbieden van de excuses. En het is iets waar je maar ten dele invloed op hebt.

 

De ander moet jouw excuses ook aanvaarden. Dat zal sneller gebeuren als je je aan de bovenste regels houdt!

 

 

Dus niet: “sorry dat ik laat ben maar er stond een file”. Maar zeg iets als, “sorry dat ik te laat ben dat is niet zo netjes van mij”.  Als de ander dan iets zegt als “geeft niet, ga zitten” of “ach, kan gebeuren” ga dan dus ook niet nog in geuren en kleuren iets over die file vertellen, maar ga dan ook zitten en houd je mond (even).

 

De auto is hersteld. Manlief heeft het verder met de auto-eigenaren afgehandeld. Dochter heeft nog af en toe moeite met bochtjes rijden en ik weet dat ik in zo’n stresssituatie misschien even mijn mond dicht moet houden. Och, als ik er aan denk voel ik de grond wéér onder mijn voeten wegzakken.

 

 

 

 

 

 

Sorry, ik hoop dat je het een leuk verhaal vindt.