Vanochtend had ik samen met een aantal andere betrokkenen een gesprek over een initiatief van een inwoner: ze wil graag een hondenspeelplaats in het dorp. Omdat ze al jaren bezig is en het niet erg vlot, heb ik een gesprek geregeld met ambtenaren, wethouder en de initiatiefnemer. Met als onderwerp: waar zit het probleem. Tijdens dit gesprek ontdekte ik iets belangrijks. En dit wil ik graag met je delen.

Hoor je mij wel?

Misschien heb jij dat wel eens meegemaakt.

Je merkt dat iedereen langs elkaar heen praat. Niet expres of uit onwil. Maar gewoon, omdat iedereen slecht luistert en vooral met zijn eigen gedachten bezig is.

In veel situaties luisteren mensen slecht naar elkaar. Soms is dat helemaal niet erg. Het gaat meer om het idee van communiceren dan wat je werkelijk zegt. Veel gesprekjes zijn oppervlakkig.

“Mogge”

“Mogge”

“Lekker weertje, hè”

“Nou, die regen was goed voor de tuin”

Het doet er niet toe of jij het nu eens bent met die laatste zin. Soms begrijp of versta je het niet eens goed. Het gaat erom dat je elkaar even aandacht geeft.

Maar het kan ook anders

Maar er zijn ook situaties waar het vervelend is als mensen niet goed luisteren.

Doordat mensen langs elkaar praten, ontstaan misverstanden, irritatie en spraakverwarring. En enorme vertraging in dit geval.

Als je elkaar niet begrijpt, ontstaat over en weer irritatie. En als je geïrriteerd bent, luister je nog slechter. En wordt het onbegrip nog groter.

Tijd om dit te doorbreken.

Waar gaat het je om?

Opmerking vooraf: het gaat me niet om kritiek te hebben op ambtenaren, mezelf op de borst te slaan of wat dan ook. Het gaat om het voorbeeld. En denk erom, dit soort momenten van langs elkaar heen praten, komt niet alleen voor bij de politiek of ambtenaren. Het gebeurt in heel veel situaties. Privé én op het werk.

Al jaren heeft Monique een goed idee: ze wil een hondenspeelplaats in het dorp waar ze woont.

Ze zoekt een goede plek, vraagt welke regels hierbij horen en praat met de gemeente. Want die heeft ze nodig. Het schiet maar niet op. Niet omdat de gemeente haar tegenwerkt, maar omdat ze niet snappen wat ze wil en wat daar dan bij nodig is.

De ambtenaren hebben hun eigen ideeën over wat Monique wil. Ze denken dat het te ingewikkeld is, dus wordt het dossier (met Monique) van het ene bureau naar het andere geschoven.

Uiteindelijk is ze er flauw van en belt mij. Ik plan een afspraak met de wethouder, de ambtenaar, Monique en mijzelf.

Tijdens dit gesprek blijkt dat wethouder en ambtenaren geen flauw idee hebben wat Monique nu eigenlijk wil en wat dit betekent. Niemand heeft de tijd genomen om vragen te stellen en naar haar te luisteren. En mee te denken.

Luisteren is de kern van elk goed gesprek

Vaak praten we, niet om te begrijpen, maar om ons verhaal te vertellen. Het gesprek is afgelopen en zeggen: ‘wat een fijn gesprek‘. Want we hebben ons verhaal verteld.

Of je elkaar begrijpt, doet er vaak niet toe. Helaas is communiceren vaak het uitwisselen van vaagheden, onduidelijkheden of meningen. Vriendelijk knikken en wachten tot het klaar is, denken veel mensen dan.

We hebben geen tijd of geen zin om ons echt in die ander te verdiepen. We hebben het al druk genoeg. Veel gesprekken zijn daardoor oppervlakkig. En dit leidt tot onbegrip en misverstanden.

En wat doen we dan?

We praten nog harder.

En we vertellen het nog een keer. En nog een keer.

Want die ander moet je wel begrijpen.

We mopperen of roddelen bij anderen dat die ander je niet begrijpt.

En helpt dit?

Nee.

Wat helpt dan wel?

Als je wilt dat je elkaar goed begrijpt, is het vooral belangrijk dat je naar elkaar luistert. Echt goed luistert.

Dat doe je door vragen te stellen en dóór te vragen. En dan checken of je elkaar begrijpt.

Vragen stellen, luisteren en checken of je elkaar goed begrijpt, kost tijd. En het is soms best ingewikkeld. Wat er is snel spraakverwarring en onbegrip. Er zijn culturele en karakterverschillen. En we hebben vaak te maken met onze (voor)oordelen over anderen.

En misschien ontdek je tijdens het gesprek wel dat je het niet eens bent met de ander. Of blijkt dat je iets moet doen waar je geen zin in hebt. Zoals regels aanpassen en je collega’s overtuigen dat dit een goed idee is.

De ervaring is wel, dat het echt goed werkt en tijd scheelt.

Tijdens de afspraak bleek dat de gemeentelijke regels aangepast moesten worden als er een plek komt waar honden los mogen lopen. Dus dat wordt eerst geregeld. Ook blijkt dat er een goede plek is, maar dat die vol bramen en andere bosjes zit. En dat het hek kapot is. Nou, dat moet ze zelf maar oplossen, vindt de gemeente. 

Ondertussen is het bramen- en hekprobleem opgelost. Wat eigenlijk is iedereen bereid om een ander te helpen.

En…..is de hondenspeelplaats van Monique er gekomen?

Ja!

Hij is klaar en officieel geopend door de wethouder. Het geduld van Monique is bewonderenswaardig. Dankzij haar komt de hondenspeelplaats er. Maar het heeft niet veel gescheeld!