Het overkomt iedereen wel eens: je slaat een enorme blunder. Je flapt er iets uit, je struikelt, of je doet iets ontzettend stoms. Ja? Begint zich een beeld in je hoofd te ontstaan?

Als je een fout maakt of een blunder begaat, kun je een aantal dingen doen:

• De ik-ontken-alles-houding.

Je doet gewoon of er niks gebeurd is. Je loopt gewoon door nadat je struikelde. En als je iets stoms zei: ontkennen!

• De ik-lach-er-zelf-het-hardst-om-houding.

Je doet niet moeilijk als er iets mis gaat: fouten maken hoort bij het leven. Dit betekent trouwens niet dat je je niet rot schaamt en je van binnen heel ellendig kan voelen.

• De wie-kan-ik-de-schuld-geven-houding.

Je schaamt je rot, daar moet je van af, dus snel iemand anders de schuld geven. Je snauwt je kind, partner of collega af. Maakt niet uit wie, als maar iemand de schuld krijgt. Weg met die rot-gevoelens.

• De boer-met-kiespijn-houding.

Je lacht er wel om maar niet van harte. Wat zullen ze wel niet van je denken.

• Anders……..wat? Laat het me weten.

Hoe ga jij om met alle onlogica en incongruenties die in jou en je gedrag zitten? Het slechte gedrag er proberen uit te krijgen met behulp van zelfhulpboeken, psychiaters of plastische chirurgie? Of het ontkennen en net doen alsof je dat niet hebt?

Want hoe erg is het eigenlijk als je iets doet wat totaal niet past bij het beeld dat jij van jezelf hebt? Of nog erger niet past bij je imago (= wat jij denkt dat een ander van jou denkt)?

Het is de schuld van onze hersenen

Onze hersenen vinden het verschrikkelijk, al die onzekerheid en onduidelijkheid. Hersenen kunnen niet tegen incongruentie: als jij vindt dat je altijd alles perfect moet doen, dan mag je dus niet struikelen of iets stoms zeggen. Hersenen willen graag een eenduidig beeld hebben. Dan snappen ze het in één oogopslag en hoeven geen energie te stoppen in te begrijpen wat wijzelf of een ander nou weer doet. Daar worden onze hersenen moe van, heel moe.

Dus ben je oppervlakkig of slim. Aardig of bot. Perfect of onhandig. Je kunt nooit beiden zijn. Al is de werkelijkheid toch weerbarstiger (sorry, hersenen).

Ben jij nooit onhandig of oppervlakkig? Ikke wel (soms)?

Ik hoop natuurlijk dat jullie mij, dankzij mijn blogs, heel intelligent en erudiet vinden. En is schaam me dan ook best wel als jullie een taalfout ondekken.

Daarnaast wil ik graag de schijn ophouden dat ik de politiek heel interessant vind en van alle dingen waar ik mee bezig ben alle ins en outs weet. Dat ik nooit de kantjes eraf loop (dus wel) en dat ik totaal géén interesse heb in oppervlakkige zaken zoals mode (en design en gamen).

Maar weet je: als ik wil ontspannen, kijk ik modedocumentaires en verzamel met veel plezier modefoto’s op Pinterest (voor de digibeten onder jullie: een soort online plakboek). Ik heb het geld niet en ik weet dat het slecht is voor het milieu, maar ik zou het liefst 30 paar schoenen willen hebben. En dan bij voorkeur met van die heel hoge hakken, al zal ik ze waarschijnlijk nooit aan doen. Verder blader ik met veel plezier de Vogue of Harpers Bazaar door en snuffel ik op sites vol mode. Kijk zelf maar eens op Vogue.com of op de Satorialist (ook voor mannen). Oh, en trouwens, bij de kapper lees ik liefst de Privé en de Story.

Dus val ik nu tegen? Vinden jouw hersenen mij oppervlakkig en onvolwassen? Of is de gedachte om niet altijd congruent, serieus en volwassen te hoeven zijn voor jou eigenlijk ook wel aanlokkelijk?

Welke oppervlakkige, guilty pleasures heb jij? Grumpy Cat filmpjes op Youtube kijgen? Of slechte tachtiger jaren tv-series kijken, zoals The A-team? Geniet er van en neem jezelf vooral niet te serieus. Ook al hebben je hersenen een hekel aan incongruenties, ze houden ook erg van onverwachte wendingen. Houd ze jong.