Twijfelen, beraden, nadenken, er nog even een nachtje over slapen. Dat klinkt allemaal niet doortastend en daar houden we niet (meer) van. We willen daadkrachtige, doortastende mensen. Maar wat als daadkracht helemaal niet gepast is?
We moeten daadkrachtig zijn, toch?
Is het niet zo dat elk verhaal dat we vertellen eigenlijk gebaseerd is op ons eigen leven? Dat geldt in elk geval voor deze blog. Ik pleit voor meer aandacht voor twijfel, nadenken en beraden. Waarom? Omdat ik vaak zie dat zogenaamde daadkracht vooral leidt tot het nemen van slechte beslissingen waarbij (anderen) later de puinhoop weer opgeruimd moet worden.
“Laten we snel een besluit nemen. De inwoners van onze gemeente hebben recht op een doortastende overheid” Hoe vaak ik dit de afgelopen twee jaar te horen heb gekregen!
*Zucht*
En elke keer verbaast het me weer. Het klopt dat er een aantal dossiers al jaren lopen, maar ik denk stellig dat deze dossiers niet zo lang lopen omdat politici niet besluitvaardig genoeg zijn. Ik denk dat het vaker komt door slechte besluitvormingsprocessen, gebrek aan kennis, eigenwijzigheid en ontevreden betrokkenen die via juridische procedures hun gelijk willen halen.
Ik ben dan ook niet gevoelig voor dit argument en pleit voor meer twijfel in de wereld. En ook dat we er verplicht minstens een nacht over moeten slapen, voordat we een besluit nemen. Dat bespaart op de lange termijn veel tijd, geld en irritaties.
Liever twijfel en goed!
Ik durf zelfs te beweren, dat veel besluiten te snel genomen worden. Zonder dat gekeken is naar de gevolgen op langere termijn. Zonder dat er naar een probleem gekeken is vanuit verschillende ooghoeken. En zonder dat mensen zich hebben afgevraagd: voor welk probleem is dit eigenlijk de oplossing?
Soms lijkt het wel daadkracht om de daadkracht. En gaat het meer om de beeldvorming dan om het nemen van een goed besluit.
Ik houd er van om zaken van veel verschillende kanten te bekijken en met veel mensen af te stemmen voordat ik een besluit neem. Ik kan ook helemaal niet snel een besluit nemen, ik moet eerst een tijdje broeden. Opmerkingen van anderen en vragen van mijzelf moeten een aantal dagen rondzwerven in mijn hoofd. En dat proces kan ik ook niet versnellen en dat wil ik eigenlijk ook niet. En als de tijd daar is borrelt er een standpunt of een idee op.
En tot die tijd?
Twijfel ik. En Descartes zijn het al: ik twijfel dus ik ben. Twijfel als het ultieme bewijs dat we bestaan.
