Draaikonten is niet erg?
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar in ben van het dialoogmodel. Natuurlijk houd ik wel van een lekkere discussie, maar mijn mening vind ik niet het allerbelangrijkste dat er is. Toen Wouter Bos (PvdA) tijdens de verkiezingscampagne van 2006 beschuldigd werd van ‘draaikonterij’ begreep ik dan ook niet wat het probleem was: je kunt toch van mening veranderen? Je kunt immers niet alles weten. Er kan nieuwe of andere informatie zijn, waardoor je besluit in een ander daglicht kan komen. Voortschrijdend inzicht heet dit. Je neemt immers op een zeker moment een beslissing op basis van de informatie die je dan hebt en als blijkt dat de conclusie die je toen trok niet klopt, dan stel je hem bij.
Als iemand met een goed argument of logische redenatie komt vind ik het helemaal niet erg om toe te geven dat ik het eerst niet goed zag. Van mening veranderen zie ik niet als verlies, maar als logisch gevolg van ontwikkelingen.
Niks mis mee, toch?
Misschien toch wel. Misschien vind jij van mening veranderen en je dingen afvragen een teken van draaikonterij en wispelturigheid. En juist een teken van onbetrouwbaarheid.
In de VS beschuldigen ze elkaar over en weer dat ze onbetrouwbaar en ongeschikt zijn. De beschuldiging van Jan Peter Balkenende aan Wouter Bos was de doodsteek: Wouter is een draaikont. Daarmee werd gezegd: hij is onbetrouwbaar en vaart geen heldere koers. “Hij doet maar wat.”
Voor mij is twijfelen en open staan voor meningen van anderen juist een teken van intelligentie. En zelfs van wijsheid. Wat een arrogantie, geloven in je eigen mening en niet open staan voor anderen. Twijfel hoort bij het leven. Als we dat niet af en toe doen, leren we niets nieuws en kunnen we niet kritisch zijn naar onszelf en naar anderen.
Ik ben heel benieuwd of ik hier, na een paar jaar politiek actie zijn, heel anders over denk. Zal ik mij aangepast hebben aan de politieke mores of durf ik dan nog steeds openlijk te twijfelen. Wat vind jij?
bovenste foto: Flickr
foto tram: unsplash
