Niets menselijks is ons vreemd. Ook politici zijn net mensen: liever lui dan moe. En wij hebben het ook gewoon druk. Banen, gezinnen en dan ook nog alle vergaderingen. Dus schiet het goed lezen van stukken er nogal eens bij in. Bij mij ook . Ik laat me liever bijpraten, dan dat ik zelf mijn stukken lees. Geen tijd voor, geen zin in. Stukken zijn onleesbaar, onbegrijpelijk of beide. Toch merkte ik de afgelopen week weer eens hoe belangrijk het is om alle stukken van een onderwerp eens goed door te lezen. Mij viel op dat er veel óver informatie gepraat wordt, met niet mét.

 Wij zijn in de gemeenteraad met één van de belangrijkste dossiers van de afgelopen (en komende) jaren bezig. Een heet hangijzer waar dit college zijn daadkracht wil laten zien en snel wil gaan besluiten.

Tot dusver weet ik er wel een beetje van, door er veel met andere mensen over te praten en hun meningen te horen. Ik had echter nog niet de tijd genomen om ook zelf alle stukken door te lezen.

Meestal vind ik ambtelijke stukken, ja toch wel, euh, ambtelijk. En dus kortom niet te lézen. Ik maak het mezelf dan vaak makkelijk en lees het gewoon niet.

Bij dit dossier merkte ik dat als ik vraag stelde, antwoorden kreeg waar ik niet tevreden over was. En ik werd nogal een beetje van het kastje naar de muur gestuurd. Staat in de stukken zei de één, staat NIET in de stukken zei de ander.

Ja, wat is het nou. Staat het er nou wel of staat het er nou niet in.

Dus er zat niets anders op dan me door een paar centimeter stukken te worstelen (gedeeltelijk digitaal, gedeeltelijk op papier).

Er ging een wereld voor me open.

Wat praten mensen elkaar toch veel na. Wat zeggen we toch veel ‘van horen zeggen’ in plaats van het werkelijk te weten.

Eigenlijk hardstikke jammer dat veel stukken zo slecht geschreven zijn, waardoor onze zin in lezen al bij voorbaat vergald is.

Ook jammer dat we zo weinig tijd hebben om te kunnen bepalen of wat we lezen en horen klopt of niet klopt. Hierdoor kunnen we niet doorvragen, controleren, checken en op ‘waarheid’ beoordelen.

We zouden eigenlijk pas iets mogen zeggen over een onderwerp als bewezen is dat we alle stukken gelezen én begrepen hebben. Dan zouden debatten in de raadszaal pas écht ergens over gaan.

Maar helaas, een utopie. Dit gaat nooit gebeuren. Nu maar eens nadenken hoe ik het voordeel van mijn kennis kan uitbuiten de komende vergaderingen.