We zijn, als mensen, gek op afwijkingen en ongewone dingen. Ons hele systeem is ingericht om onlogica en afwijkingen te scannen. En dat is dan weer vrij logisch, we moesten vroeger op de savannes onze omgeving goed in de gaten houden op dreigend gevaar.

Toch richten we ons nu nog steeds (te veel) op afwijkingen. Een heel groot deel van de mensen in Nederland deugt*). En dat geldt ook voor politici, die, in anonimiteit, gewoon hun werk doen.

Eerst wat cijfers

Weet jij hoeveel politici er in Nederland zijn (en dan heb ik het NIET over onze bestuurders, zoals ministers, wethouders en burgemeesters)?

Eerste en Tweede Kamer.

Er zijn 175 tweedekamerleden (betaalde baan) en 75 eerstekamerleden (vergoeding).

In Den Haag zitten dus 250 politici.

De Provincie

We hebben 12 provincies. Elke provincie heeft de provinciale staten. In totaal kennen we in 2019 570 statenleden. (bron)

Waterschappen.

Ongeveer 600 leden in het Algemeen bestuur (soort raadsleden).

Nederlandse gemeenten

In Nederland kennen we 355 gemeenten en 3 bijzondere gemeenten (in het caribisch gebied).

In totaal hebben we bijna 9.000 raadsleden (bron) in Nederland.

Samenvattend

We hebben dus meer dan 10.000 mensen die week in week uit, voor slechts een vergoeding (met uitzondering van de Tweede Kamer) politiek bedrijven. In de grootste gemeenten zal dit (min of meer) een dagtaak zijn, in de kleinste gemeenten kost raadswerk vaak toch wel 10-20 uur per week.

Deze mensen doen hun werk vrij anoniem. Want misschien ken jij nog wel 1 of meer raadsleden in jouw gemeente. Maar een statenlid of iemand die bij een waterschap zit? De kans is klein dat je daar ook maar iemand kent. Hoe anoniem ook, ze doen hun taak..

En nu komt ik tot de kern van mijn betoog (ja, he, he, eindelijk).

Aandacht voor de afwijking.

In het begin van deze blog gaf ik al aan dat wij, mensen, toch vooral aandacht hebben voor het ongewone, de afwijking. En weinig oog hebben voor normale, oninteressante, saaie dingen.

De media richt zich dan ook nog een keer op de uitzonderingen, omdat ze daarmee aandacht krijgen. Je leest sneller een artikel met een schreeuwerige kop.

Maar er is meer…

Het is ook wel logisch dat we ons druk maken over wat politici doen: zij gaan over ons leven. Ze maken wetten, en controleren de bestuurders en ze vertegenwoordigen ons. Dan moeten ze natuurlijk ook wel doen wat wij willen. En hier gaat af en toe wat mis.

Politici controleren niet altijd geweldig (beetje keurmeesters en eigen vlees), de wetten die ze maken komen ons niet altijd uit en wij voelen ons ook niet altijd goed vertegenwoordigd door middelbare, witte mannen.  Iets waar we 50 jaar geleden niet zo’n moeite mee hadden, maar wat tegenwoordig wel een dingetje is.

En er is nog meer…

Wij, inwoners van Nederland,  snappen eigenlijk niet zo goed hoe het bestuur van ons landje in elkaar zit (ik soms ook niet, hoor). En gooien tweedekamerleden en ministers, raadsleden en wethouders maar op één hoop.

En die dichtgetimmerde regeerakkoorden, die maken dat politici eigenlijk ook niet echt meer politiek mogen bedrijven, werken ook niet mee.

De meeste politici deugen dus!

Bij een normaalverdeling, zoals hierboven op op de afbeelding te zien is,  is 95% normaal (dat betekent dat ze hun best doen, integer zijn, maar misschien wel af en toe eens iets fout doen). Deugt 2,5% niet en is 2,5% uitermate goed bezig. Dus van die 10420 politici deugt meer dan 97,5%. Laten we daarom eens wat minder aandacht hebben voor de (negatieve) uitzonderingen en meer voor de saaie, normale mensen.

*) Met dank aan het boek van Rutger Bregman: De meeste mensen deugen.