20
oktober 2018
Vergader-rituelen in de politiek.
Dacht je dat politici rechtstreeks met elkaar in debat gaan? Nee dus. Je spreekt met elkaar via de voorzitter, bij onze officiële raadsvergaderingen is dit de burgemeester. Als je iets te zeggen hebt geef je een signaal naar de voorzitter en hij/zij geeft je dan het woord. Hij kijkt naar je en zegt: “mevrouw Kardol, D66…” Daarna begin je met je praatje of je stelt je vraag. En je begint je tekst ook vaak met “dank u wel, voorzitter. D66 vindt….” en soms sluit je je bijdrage af met “dat was het voorzitter” of woorden van gelijke strekking.
Dit doe je dus ook als je wilt reageren op iets wat een ander zegt: “voorzitter, voorzitter, wat de heer Pieters zegt kan niet helemaal kloppen volgens ons…..”, zelfs dan geeft de burgemeester je eerst het woord voordat je verder mag praten. Bij zogenaamde informatieavonden is niet de burgemeester de voorzitter, maar zit één van de drie vice-voorzitters voor. En laat ik nou één van deze mensen zijn: ik ben de 3e vice-voorzitter.
Uit de comfortzone
De setting:
Onze raadzaal wordt (een beetje) verbouwd. Dus één van de informatieavonden werd in een ander vergaderingzaaltje gehouden. En in de zaaltje is maar één microfoon. Afspraak met de griffier en de wethouder is dat ik, als voorzitter de vergadering open (en sluit) en dat de wethouder zelf de vragen die er zijn beantwoord (alleen verduidelijkende vragen tijdens een informatieavond mag geen politiek bedreven worden).
Wie mij (goed) kent weet dat ik wars ben van formeel taalgebruik, hiërarchie en rigide regels. Informeel en gelijkwaardig en vooral doe-maar-gewoon houd ik van. Dus geef ik aan hoe de avond eruit gaat zien, dat het helaas even een andere setting is dan anders en dat de wethouder vragen beantwoordt.
De wethouder begint met zijn uitleg over de begroting 2019 en ik ga op de eerste rij zitten, gewoon net als de rest van de raadsleden en andere geïnteresseerden. Achter mij hoor ik op een gegeven moment zeggen: “Voorzitter? Voorzitter?” het is stil. Na een paar seconden realiseer ik me dat ik iets moet doen.
Ik laat maar een beetje begaan en luister weer naar de wethouder. Ik ben namelijk binnen mijn fractie ook degene die over de financiën gaat. Maar naar een paar minuten hoor ik weer “voorzitter, kan ik een vraag stellen?”. Pfff, die mensen kunnen toch gewoon hun vragen rechtstreeks aan de wethouder stellen? Dat was toch ook afgesproken!
Maar opeens begint het me te dagen. Een aantal mensen is al meer dan 20 jaar politicus. Zij weten niet beter dan dat dit zo hoort. Even zeggen dat we het vandaag anders gaan doen werkt niet, want dat kennen ze niet.
De antropoloog in mij wordt wakker.
Verder lezen:
Oordeel uitstellen – hoe doe je dat?
Een oordeel uitstellen is belangrijk als je je gesprekspartner goed wilt begrijpen. Maar oh, wat is dat moeilijk. In deze blog geef ik een aantal tips die je kunnen helpen. En je bewust zijn van wat je voelt en vindt is misschien we de belangrijkste.
Begrijp jij mij wel? – over luisteren, spraakverwarring en begrip
Vanochtend had ik samen met een aantal andere betrokkenen een gesprek over een initiatief van een inwoner: ze wil graag een hondenspeelplaats in het dorp. Omdat ze al jaren bezig is en het niet erg vlot, heb ik een gesprek geregeld met ambtenaren, wethouder en de...
Leve de onzichtbaren, de stillen en de afwijkenden
Als we disruptieve mensen zo interessant vinden, waarom praten we dan niet eens met revolutionaire 60-plussers, introverte 30-minners, creatieve allochtonen, rationele vrouwen of spirituele mannen?
