Zondagmiddag, we hebben bezoek. “Goh, wat ben jij toch altijd onhandig“, krijg ik te horen, als ik de melkopschuimer kapot stoot. Gewoon, stom. Het glas moet IN de magnetron, maar ik stoot eum tegen de rand. 5 cm te hoog.

 

Kleng, krak, glas kapot.

 

Jammer!

 

Ik drink graag een lekkere cappuccino. Blokker en Hema hier vlakbij hebben melkopschuimers te koop, dus we kunnen een ramp op wereldschaal nog net op tijd afwenden. Ik zou toch in de Centraal-Afrikaanse Republiek*) wonen, dan was het een ander verhaal geweest.

 

Maar even terug naar het begin. Hoezo ben ik onhandig? Doe ik meer fout dan anderen? is er iets met mijn coördinatie? Moet ik met zorgen maken?

 

En altijd?

 

Vliegen de glazen en borden bij ons in huis de hele dag door de lucht? Ben ik grootinkoper bij Arzerg of Ikea? Nee, nog meer dan de helft van het servies dat we gekocht hebben van onze bruidsschat (nou ja, het geld dat we als trouwcadeaus gekregen hebben) is nog heel. En wij zijn al meer dan 25 jaar getrouwd.

 

Dus, hoezo, altijd?

 

Toch geloof ik er in. En niet alleen dat ik onhandig doe, ook dat ik onhandige dingen zeg. Want daar is mijn omgeving ook zeer kritisch op. Als het mis gaat, dan denk ik zelf ook: “zie je wel, wat ben ik toch onhandig”. Ik heb het geïnternaliseerd.

 

En niets is zo erg als die stem in je hoofd die bij alles wat je doet, en wat niet (zo) goed gaat, commentaar levert.

 

 

Heb jij hier ook last van?

 

…en wat doe jij hier aan?

 

Gelukkig heb ik geleerd mijn eigen gedachten vooral niet te serieus te nemen. Mijn hersenen kletsen over het algemeen maar wat, om de tijd te doden. Dus probeer ik er niet naar te luisteren. Al vind ik dat wel lastig, overtuigingen zijn moeilijk te weerleggen.

 

 

 

Ik heb een vaas met bijna uitgebloeide bloemen buiten op tafel gezet. Dat staat zo fleurig en aangekleed. Ik word er vrolijk van. Tot, woesjjj, de wind de vaas omver blaast. Kleng, kratsch. Vaas valt van de tafel, kapot.

 

“Wat ben jij toch onhandig!”, roept een huisgenoot, die ik hier niet bij naam zal noemen. Ja, klopt. Maar ik heb toch even een paar minuten genoten van de vaas met bloemen die zo leuk op de buitentafel staat.

 

Mijmerend denk ik na. Doe ik echt zo veel fout? Is het de stress, mijn opvoeding, mijn persoonlijkheid? Of valt het mee en hoort onhandig zijn bij mens-zijn. Doen we het allemaal af en toe? Gewoon, omdat het nou eenmaal gebeurt? En omdat alle mensen goeie intenties hebben, maar ze niet altijd goed over het voetlicht weten te brengen?

 

Precies, de intenties waren goed. Nu alleen nog een nieuwe vaas en een nieuwe melkopschuimer.

 

_______

 

*) De Centraal-Afrikaanse republiek is het land met de ongelukkigste bevolking ter wereld. Wij staan op de zesde plaats van gelukkige landen. Dat zou je toch niet zeggen, na het verkiezingsgezeur van de afgelopen weken.