Wat is er mis met saai?
Over compromissen, mildheid en het gewone, saaie midden.
Engeland, Verenigde Staten en in mindere mate Italië zijn voorbeelden van radicale, tweepartijenstelsels. De keuze voor het een, sluit het andere meteen uit. Je bent links of rechts, democraat of republikein, voor of tegen Europa. Geen nuance, geen compromis.
Een systeem dat zorgt dat de werkelijkheid zich moet schikken naar de vorm. Terwijl het zwart-witdenken juist uitgedaagd moet worden. Door Moet de werkelijkheid zich dan maar schikken naar de vorm? Is de mal van een systeem de norm geworden?
In mijn ogen is de werkelijkheid veel genuanceerder dan kiezen uit twee elkaaruitsluitende extremen.
Na 57 jaar op deze aarde rondgelopen te hebben durf ik te zeggen dat het er niet beter op wordt als je zaken op de (het?) spits drijft. En neem van mij aan, ik kan het weten, ik kan zeer depri zijn, maar ben ook een heethoofd. En beiden helpen mij niet.
En we kunnen in Nederland wel extreme standpunten roepen, maar de politiek is zo versnipperd, wil je iets voor elkaar krijgen, dan zal je anderen mee moeten krijgen. En dan werken extreme standpunten niet (extreme emoties trouwens ook niet).
Deze blog is geschreven naar aanleiding een artikel over de houding van Jesse Klaver bij het stuklopen van de pensioenonderhandelingen eind 2018.
